Rozdział 4.

If you can't soar with the eagles, then don't fly with the flock
Are you still getting high?
Did you catch your own reflection in the knife my Mother held?
Or the hell in my Father's eyes?

If you can't soar with the eagles, then don't fly with the flock
Are you still getting by?
Was I your knight in shining armour? The apple of your eye?
Or just a step, a fucking step to climb?!

Dałem całkowicie ponieść się muzyce. Wyrzucałem z siebie wszystkie emocje, które kumulowały się we mnie od wczorajszego dnia. Piosenka idealnie opisywała to co teraz czuje. Nie mogłem się pozbierać po tym jak zobaczyłem Amandę w ramionach innego faceta. Ufałem jej, a ona po prostu mnie oszukała. Była zwykłą kłamliwą zdrajczynią. To nieprawdopodobne, że w ciągu kilku sekund tak zmieniłem o niej zdanie. Nikt nigdy mnie tak nie skrzywdził. I nikt mnie do jasnej cholery już tak nie skrzywdzi. Nie pozwolę na to.

Głowa nadal mnie bolała po ogromnej ilości spożytego wczoraj alkoholu razem z Matt'em.

-Genialnie chłopaki! - krzyknął menadżer – Jestem zadowolony.

Nie mam pojęcia, który raz z rzędu nagrywaliśmy ten kawałek, ale ulżyło mi, że nie będę musiał tego powtarzać. Miałem wolne do końca dnia. Sięgnąłem po kurtkę i pożegnałem się z chłopakami. Chyba wyczuli, że coś ze mną nie tak, ale nic im nie mówiłem. Tylko Matt wiedział, że jestem wolny. Wróciłem do domu i od razu rzuciłem się na łóżko. Po chwili podbiegł do mnie Oskar. Pogłaskałem go po głowie. W sumie dobrze byłoby gdzieś wyjść się przewietrzyć. Nie będę całe dnie gnić w domu. To, że postanowiłem całkowicie skupić się na pracy nie oznacza, że mam bezczynie siedzieć, nie? Wstałem więc i zabrałem smycz Oskara. Przejdę się z nim do parku. Nie został mi nikt oprócz psa. Zaśmiałem się pod nosem i wyszedłem z domu, odpalając papierosa. Dzisiaj było wyjątkowo ciepło jak na marzec. Słońce nawet świeciło. Spojrzałem na Oskara drepczącego u moich nóg. Doszedłem do parku i zacząłem spacerować po alejce. Musiałem wszystko przemyśleć. Teraz postanowiłem całkowicie skupić się na pracy. To jest najważniejsze. Co do życia prywatnego to tak bardzo nie chciałem się nad tym zastanawiać. Zdradziła mnie kobieta, której miałem zamiar się oświadczyć. Tak, ja rozwrzeszczany gwiazdor, miałem zamiar założyć rodzinę. Amanda to spieprzyła. Wszystko jeszcze we mnie siedzi, jest za wcześnie na jakiekolwiek przemyślenia. Zdecydowanie za wcześnie. Nagle poczułem dziwną ulgę w prawej dłoni. Spojrzałem na dół i zorientowałem się, że Oscar się zerwał. Odszukałem go wzrokiem i od razu pobiegłem za psem. Szybki był skubany. Gdy do niego dobiegłem stał przed małym, białym szczeniaczkiem i wesoło szczekał. Spojrzałem na dziewczynę, trzymającą smycz.

-Przepraszam za niego – powiedział chłopak wskazując na zerwaną smycz w ręku

Podniosłam głowę.

-Oliver? - zapytałam zaskoczona 
-Sharon? - powiedział równocześnie.

Zaśmialiśmy się.

-Co ty tu robisz? - zapytałam po chwili zdając sobie sprawę jak durnie musiało to zabrzmieć. Idiotka. 
-Nie tylko twój pies potrzebował się przewietrzyć. - zaśmiał się.
-Jest dopiero szczeniakiem. Wczoraj ją dostałam, a że dzisiaj taka ładna pogoda to postanowiłam jej pokazać nasze piękne Sheffield. 
-Jak się wabi? - spytał
-Frida. - odpowiedziałam rumieniąc się delikatnie. Nie miałam, żadnego lepszego pomysłu, a że przyszła mi do głowy Frida Kahlo tak jakoś wyszło. 
-Oryginalnie.
-Dzięki.

Oliver schylił się i przypiął swojemu psu smycz.

-A ten mały? - spytałam patrząc na jego pieska 
-Oskar. No może i jest mały, ale za to jaki groźny. Prawdziwy obrońca – zaczął się z nim drażnić, po czym pies delikatnie ugryzł jego palec – Widzisz? - dodał ze śmiechem
-Oliver i Oskar. Idealnie do siebie pasujecie – zaśmiałam się.

Razem skierowaliśmy się w głąb parku.

-A co u ciebie słychać? - spytałam przerywając ciszę, która o dziwo mi wcale nie przeszkadzała 
-Dobrze. - powiedział bez przekonania odwracając głowę w druga stronę.
-Och..przepraszam – mruknęłam 
-Za co? - zdziwił się
-Przecież widzę, że coś jest nie tak. Nie chcę się wtrącać.

Spojrzał na mnie z zaciekawieniem. Już drugi raz to robi – pomyślałam

-Dziewczyna mnie zdradziła – odpowiedział po chwili

Zrobiło mi się go szkoda. Musiał ją naprawdę kochać. Kilka razy otwierałam i zamykałam usta próbując coś powiedzieć.

-Wiem co czujesz. 
-Naprawdę? - zaciekawił się

Kiwnęłam tylko głową. Przecież mu nie powiem: „No, tata mi umarł, był dla mnie najważniejszy, ty chyba coś o tym wiesz, nie?”

-Choć nad staw. - powiedział łapiąc mnie delikatnie za nadgarstek.

Weszliśmy między drzewa i po chwili siedzieliśmy już na brzegu małego stawu. Prawie nikogo tu nie było, więc puściliśmy psy, żeby się pobawiły. Patrzyłam jak Oskar biegnie za Fridą, która jeszcze bardzo nieśmiało stawiała swoje kroki. Zaśmiałam się pod nosem.

-Co? - spytał Oliver 
-Spójrz na Fridę. Chodzi tak krzywo jakby nie wiedziała, w którą stronę iść.

Wyglądała dość komicznie. Biała, mała kulka kręcąca się w różne strony. Oliver patrzył z uśmiechem na tą scenę oczy miał jednak smutne. Naprawdę, było mi go żal. Polubiłam go. Nie zachowywał się jak większość chłopaków w moim wieku. W sumie był już dorosłym mężczyzną. Nagle zrobiło mi się niedobrze. Od pewnego czasu miewam, takie bóle głowy. Szybko sięgnęłam do mojej torby w poszukiwaniu wody i tabletek przeciwbólowych. Teraz zawsze muszę je mieć przy sobie. Oliver odwrócił się w moją stronę.

-Coś nie tak? - spytał z troską w głosie. 
-Nic, po prostu rozbolała mnie głowa – powiedziałam cicho.

Byłam osłabiona. To dziwne, żeby tak nagle mój stan się pogorszył, będę musiała koniecznie pójść z tym do lekarza. Wysypałam prawie połowę rzeczy z torebki, w poszukiwaniu tych nieszczęsnych tabletek. Wreszcie zobaczyłam małe opakowanie i szybo połknęłam pastylkę popijając wodą. Płyn zwilżył moje blade usta i od razu poczułam się lepiej.

-Już dobrze. - powiedziałam wymuszając uśmiech.

Oliver spojrzał na mój szkicownik leżący na trawie. Wypadł mi z torebki jak szukałam tabletek.

-Szkicujesz? - zapytał nim zdążyłam schować zeszyt do torby. 
-Ja.. no.. tak jakby. - nie chciałam, żeby ktokolwiek zobaczył moje bazgroły. A już na pewno nie Oliver. Szkice były beznadziejne!
-Pokażesz mi? - zapytał robiąc słodkie oczka.

-Lepiej nie. - uśmiechnęłam się uroczo i schowałam zeszyt do torby.

-No weź, pokażę ci moje.

Kusząca propozycja.

-Mam w domu coś takiego jak internet. Wpisze sobie Drop Dead i zobaczę mniej więcej co szkicujesz, nie? - uśmiechnęłam się triumfująco.
-Wiesz, nie szkicuję tylko dla Drop Dead – cwany uśmiech wpełzł na jego twarz. Chłopak podparł się na ramionach i obrócił twarz w stronę słońca.
-Jesteś okropny. - powiedziałam. Wiedział, że chcę zobaczyć co rysuje albo maluje. Kto go tam wie. 
-To pokażesz? - zaśmiał się.
-Nie. Przeżyję, bez twoich dzieł – pokazałam mu język i położyłam się na trawie. 
-Nie to nie.. - mruknął - Sam sobie wezmę – dodał po chwili.

Nim się obejrzałam trzymał w rękach już moją torebkę. Zerwałam się szybko i próbowałam ją dosięgnąć. Był za szybki i od razu wyciągnął to czego chciał. Szybko położył się na brzuchu tyłem do mnie podparł się ramionami, przekręcając stronę w moim szkicowniku.

-Nie – jęknęłam kładąc się obok niego tyle, że na plecach. 
-Cicho. - powiedział tylko, zajmując się moja własnością.

Siedziałam tak i przykryłam twarz dłońmi. Byłam zażenowana. Siedziałam tak i czekałam aż Oliver wreszcie mnie wyśmieje i przestanie się do mnie odzywać. Te szkice były okropne. Ryzowałam jakieś niewyobrażalne potwory, stwory. Dziecinada.

-Sharon.. - mruknął 
-Jak bardzo beznadziejne są? - spytałam odrywając dłonie od twarzy.
-Sharon. 
-Masakra, nieee. Mówiłam, żebyś nie patrzył. To twoja wina – dodałam z goryczą.
-Sharon! - powiedział już głośniej 
-No co?!
-Te szkice są genialne. - powiedział całkiem poważnie – Czemu ty nic z tym nie robisz? - wskazał na zeszyt 
-A co mam niby robić? - nie wiedziałam o co mu chodzi.
-Hmm, być może.. Pokazać je światu? - powiedział z mina głupka.

Zaśmiałam się.

-Niby kto by chciał to oglądać? - moim zdaniem one nadal były brzydkie. 
-Ja.

Zarumieniłam się. Schowałam twarz we włosach i przekręciłam się na brzuch.

-Słodko się rumienisz. - zaśmiał się. 
-Przestań.
-A tak serio to jutro zabieram cie do mojej pracowni. Pomożesz mi. - dodał

-Jak to?

-No tak to. - drażnił się ze mną. - O której jutro wychodzisz ze szkoły?

-Pokażesz mi twoje prace? - spytałam ignorując jego pytanie

-Na to wygląda, to o której?

-O 14:30. - uśmiechnęłam się na myśl o następnym spotkaniu z Oliverem. Dobrze mi się z nim rozmawiało i z chęcią mu pomogę.

-Mi pasuje. - mruknął

Po chwili podbiegła do mnie Frida. Musiałam się już zbierać. Wstałam z ziemi i przypięłam Fridzie smycz. To samo zrobił Oliver z Oskarem. Okazało się, że chłopak ma do wykonania jeden projekt, który już zaczął, ale czegoś mu w nim brakuje. Tak mi powiedział. Może się na coś przydam. Dawno już nie czułam się potrzebna. Oliver odprowadził mnie pod sam dom. Po drodze rozmawialiśmy o głupotach. Był naprawdę fajny. Mimo że dziewczyna go rzuciła, zachował poczucie humoru. Pożegnaliśmy się i weszłam do domu, gdzie była już moja mama.

-Czy to nie był ten mężczyzna,który uczestniczył w wypadku? - spytała się mama z lekkim strachem w oczach 
-Tak, to on. - zaśmiałam się na widok miny mojej mamy.
-Jak można być aż tak wytatuowanym – mruknęła.  
-Oj mamo, nie czepiaj się zbytnio. - wiedziałam, ze chodziło jej o tatuaże. 
-Ale to jest przesada! - powiedziała oburzona – A tak na marginesie to ten facet ma 27 lat. - dodała 
-Wiem. - powiedziałam – Co do tatuaży to też moim zdaniem przesada. Jutro będę później – krzyknęłam jeszcze wchodząc do swojego pokoju z Fridą na rękach.


Dzisiaj wcześniej. :) Co do rozdziału 5 to chyba raczej nie wyrobię się z tym do jutra (mam spotkanie ze znajomymi.) Proszę o komentarze. xD
                                                                           Pozdrawiam, Ironova. <3