Rozdział 24.

    Odchyliłam powoli ociężałe powieki, spojrzałam na śpiącego Matta i uśmiechnęłam się sama do siebie. Leżał obok mnie. Ciało przy ciele. Odwróciłam się w jego stronę i wtuliłam się w ciepły tors. Chłopak poruszył się niespokojnie i przyciągnął mnie jeszcze bliżej siebie, tak że po części leżałam już na nim.

-Obudź się. - powiedziałam przysuwając usta do jego ucha.- No wstawaj.

Matt otworzył gwałtownie oczy, że aż podskoczyłam ze strachu.

-Wcale nie spałem.- zaśmiał się z mojej reakcji.

Trąciłam go lekko w ramię i uśmiechnęłam się delikatnie. Cieszę się, że przyjechał. Nawet bardzo.

-Jeden uśmiech już zaliczony. - powiedział.

-Nie chcę wstawać. Leżmy tak. - mruknęłam opierając brodę na jego klatce piersiowej i spoglądając mu w twarz.

-Podnoś się chudzielcu i idziemy się przejść.

-Nigdzie nie idę.

-A zakład? - uśmiechnął się do mnie zawadiacko.

Wolałam nie ryzykować i zwlekłam się z łóżka. Zeszłam na dół a zaraz za mną Matt. Amelii już nie było. Dziwię się, że ta kobieta jeszcze funkcjonuje, tylko praca, praca i praca.

-Zrobić ci śniadanie? - zapytałam wchodząc do przestronnej kuchni.

-Jasne, mogę ci pomóc. - powiedział zadowolony.

Spojrzałam na niego ze strachem w oczach. Boję się go gotującego.

-Lepiej sobie usiądź. - westchnęłam

Matt posłusznie zrobił to o co go prosiłam i bezczelnie wlepił spojrzenie w mój tyłek. Koszulka Olivera niestety do końca go nie zasłaniała tym bardziej, że krzątałam się po kuchni.

-Możesz przestać? - zapytałam oburzona odwracając się gwałtownie w jego stronę.

Matt podniósł ręce w obronnym geście i zrobił minę zbitego psiaka, co wyglądało dość komicznie.

-Pilnuj tego omleta, idę się ubrać. - westchnęłam bezsilnie.

-Nie, nie. Już nie będę. - powiedział pewny siebie.

-Pilnuj.

Wyszłam szybko z kuchni i pobiegłam do mojego pokoju. Wyciągnęłam z szafy szorty z wysokim stanem i szarą, krótką koszulkę z wyciętymi bokami, po czym poszłam pod szybciutki prysznic i ubrałam się w strój. Już swobodnie wróciłam do kuchni, gdzie Matt stał przy kuchence i przekręcał właśnie omleta na drugą stronę.

-Lepiej mi to daj.- mruknęłam do niego i trąciłam go delikatnie biodrem odsuwając tym samym od kuchenki.

Ten tylko przejechał po mnie wzrokiem od góry do dołu, ale nic nie powiedział, dalej obserwując moje poczynania. Po chwili położyłam mu na stole gotowe śniadanie.

Matt jednak nie usiadł tylko spytał badawczo:

-A ty nie jesz?

-Nie jestem głodna, zresztą podjadałam trochę podczas robienia.-wypowiedziałam automatycznie.

-Nie kłam. Nic nie zjadłaś. - powiedział zakładając ręce na piersi.

-Po prostu nie mam w tej chwili ochoty na jedzenie i tyle. - powiedziałam zrezygnowana.

Czy niektórym tak trudno jest to zrozumieć? Nie chcę. To moja sprawa co i kiedy wkładam do ust. Koniec.

-Sharon, zjedz chociaż trochę. Jesteś taka chuda. - mruknął lekko zakłopotany.

-Nie chcę Matt, zrozum.

-Tylko trochę, dla mnie. - uśmiechnął się zachęcająco.

Usiadł przy stole i ukoił mi kawałek omleta. Był malutki, ale wiedziałam już, że nie zdołam tego przełknąć. Wyciągnął dla mnie kolejny talerz i położył na nim mój kawałek po czym wskazał na krzesło.Usiadłam posłusznie i wpatrzyłam się w jedzenie. Jednocześnie czułam jak Matt mnie obserwuje. Spięłam się lekko i zaczęłam kroić na jeszcze mniejsze części.

-Sharon, zjedz. - powiedział

Spojrzałam na niego i wzięłam do ust jeden kęs. Z trudem go przełknęłam i pod wpływem jego wzroku wzięłam kolejny i kolejny. Każda następna porcja przysparzała mi dawkę bólu. Jeżeli ktoś przez to nie przechodził nie zrozumie jakie to jest okropne uczucie. Nie wytrzymałam, poderwałam się z krzesła po czym wybiegłam z kuchni i z płaczem skierowałam się do łazienki. Zamknęłam drzwi od środka i klęknęłam przed ubikacją zwracając wszystko co przed chwilą przyswoił mój żołądek. Usłyszałam pukanie do drzwi.

- Otwórz, proszę cię. - powtarzał Matt wciąż pukając.

Nic nie odpowiedziałam tylko podeszłam do umywalki i ogarnęłam swoją twarz. Wytarłam załzawione oczy i przemyłam twarz wodą unikając patrzenia w lustro. Umyłam zęby i odwróciłam się w stronę drzwi, za którymi wciąż stał Matt bo wołał mnie cicho. Otworzyłam je i ominęłam chłopaka chcąc skierować się do pokoju. Nie dał za wygraną, bo poczułam uścisk na mojej dłoni. Zatrzymał mnie delikatnie i odwrócił w swoją stronę. Musiałam podnieść głowę, żeby móc swobodnie patrzeć na jego twarz, jednak tym razem tego nie zrobiłam.

-Co się dzieje?-zapytał po chwili ciszy wciąż trzymając moją dłoń.

Czułam na niej przyjemne ciepło więc momentalnie splotłam z nim swoje palce.

-Nic Matt. - mruknęłam.

Usłyszałam tylko ciche westchnięcie. Zignorowałam to i niespodziewanie przytuliłam się do chłopaka. Ten jednak nie odwzajemnij uścisku. Zrobiło mi się przykro dodatkowo poczułam się jak kretynka. Odsunęłam się od niego i zaczęłam:

-Nie jem bo czuję się jak gruba świnia, mam jadłowstręt i najchętniej bym się zaszyła w kącie. Zadowolony? - zapytałam patrząc mu prosto w twarz.

-Nie wyniszczaj się. - powiedział znów łącząc nasze dłonie. - Martwię się, ale nie będę cię do niczego zmuszał. Zastanów się po prostu, dobrze?

Kiwnęłam głową i pociągnęłam go na górę, żeby pokazać mu pokój w którym teraz zamieszka.

-Przecież ja znalazłem już hotel.

-Chyba sobie żartujesz. Zostajesz tu, ze mną. - powiedziałam patrząc się na niego.

-Za tydzień mam samolot powrotny. - mruknął.

-Nie rozmawiajmy o tym. - powiedziałam szybko.
Nie chciałam o tym myśleć, cieszę się tym, że teraz jest tutaj. Pomógł mi, naprawdę mi pomógł.

Szliśmy razem na plażę,  za to lubiłem Sydney. Do Sharon chyba wciąż nie docierało to, że tutaj mieszka. Czuła się tym wszystkim przytłoczona, widziałem to. Nic nie mówiliśmy, myślałem nad tym co dzisiaj zrobiła i mi powiedziała. Aż tak źle czuje się w swoim ciele, żeby robić sobie taką krzywdę? Nie wiedziałem, że tyle się u niej dzieje. Na pierwszy rzut oka szczęśliwa, uśmiechnięta dziewczyna. Jest idealnym dowodem na to, że ludzi nie powinno się oceniać po pozorach. Wczoraj w nocy, była zupełnie inną osobą niż teraz. Teraz idzie pewnym krokiem, rozgląda się po wszystkim wkoło. Tak doskonale ukrywa tą prawdziwą siebie. Po chwili doszliśmy na plażę w miejsce, gdzie nikogo nie było. Dziewczyna usiadła na piasku i wlepiła swoje spojrzenie w horyzont. Poszedłem w jej ślady. Widok był naprawdę piękny.

-Dziękuję ci. - powiedziała nagle.

Skierowałem na nią swoje zdziwione spojrzenie, nie patrzyła na mnie.

-Za co? - zapytałem bo naprawdę do końca nie wiedziałem o co jej chodzi.

-Za wszystko. Za to, że przyjechałeś, wysłuchałeś, doradziłeś, przytuliłeś. Że jesteś. - mruknęła odwracając twarz w moją stronę.

Uśmiechnąłem się do niej delikatnie i spojrzałem w oczy. Ciemny brąz i blada cera tworzyły śliczną kompozycję, która była na swój sposób wyjątkowa. Powoli skierowałem wzrok na jej usta, które były lekko sine i spierzchnięte, ale piękne. Cała była piękna.

-Pocałuj mnie. - szepnęła niespodziewanie.

Bez najmniejszego wahania zbliżyłem swoje wargi i musnąłem delikatnie jej usta. Swoją dłoń skierowałem na  policzek przyciągając ją tym samym bliżej siebie i pogłębiając pocałunek. Niepewnie rozchyliła wargi i położyła dłonie na mojej szyi. Swoje pocałunki skierowałem na jej szczękę, a potem na szyję. Przygryzłem delikatnie jej skórę, zostawiając na niej czerwonawy ślad. Sharon znów połączyła nasze usta w bardziej namiętnym pocałunku. Po chwili musnęła mnie delikatnie w kącik ust i odsunęła się ode mnie. Swoje spojrzenie natychmiast skierowała w przeciwną stronę. Przysunąłem się do niej i poczułem jaka jest zimna. Zarzuciłem jej więc na ramiona swoją bluzę i pocałowałem w skroń.

-Będzie ci zimno. - powiedziała chcąc zdjąć okrycie i oddać mi je z powrotem.

Złapałem jednak jej dłonie i splotłem z nią palce, aby je trochę zagrzać. Chciała coś powiedzieć, zauważyłem wahanie w jej oczach.

-Matt, ja przepraszam, nie powinnam. - wykrztusiła po pewnym czasie. - Nie chcę ci mieszać w głowie, nie chcę cię skrzywdzić, jestem paskudna.

-Ciii. Nie myśl, żyj. - powiedziałem i złożyłem na jej ustach soczysty pocałunek.

;____; Zaufałam tym nagłym przypływom weny więc macie taki oto rozdział. Ale ponieważ pytacie się o Olivera to od razu mówię, że jeszcze będzie, będzie go bardzoo dużo. W sumie to ja już trochę wymyśliłam co się dalej będzie działo... ;)