Rozdział 14.

   Jechałem z powrotem na tą imprezę,a w moim samochodzie grała głośna muzyka. Wreszcie mogłem sobie pozwolić na rozwinięcie prędkości, bo przy Sharon wolałem nie próbować. Właśnie zaczęło się „Poison” Alice Cooper'a więc zacząłem śpiewać razem z wokalistą pogłaśniając muzykę. Swoją drogą całkiem fajna ta impreza, ale podejrzewam, że Sharon po prostu ich nie lubi. Ja wręcz przeciwnie, uwielbiałem się porządnie wybawić. W końcu raz się żyje. Zaparkowałem na tym samym miejscu co wcześniej i truchtem pobiegłem do domu. Wszedłem do salonu i usiadłem na kanapie obok Natalie klejącej się do Nichollsa. Widziałem jaką on miał minę więc poprosiłem go o drinka. Nikt w naszym gronie nie przepadał za Natalie oprócz Hannah. Niezła z niej wywłoka. Uśmiechnąłem się do niej sztucznie i odszukałem wzrokiem przyjaciółki. Stała i robiła sobie drinka razem z Nichollsem. Podszedłem do nich i zagadałem

-To dla mnie? - zapytałem zabierając Matt'owi drinka.
-EJ! Czy biednemu gospodarzowi już nic nie należy się od życia?

Na te słowa Hannah pocałowała go w policzek upijając przedtem łyk drinka.

-A ja? - zrobiłem minę zbitego psiaka nadstawiając policzek.

Dziewczyna przewróciła oczami, ale wspięła się na palce i cmoknęła mnie w policzek Ma się ten dar przekonywania.

-Tak w ogóle to kim jest ta Sharon? Jak wyjeżdżałam z Sheffield byłeś przecież z Amandą. - mruknęła Hannah.

-Amanda go zdradziła, to pobiegł topić smutki u Sharon. Oczywiście najpierw się wypierał „Nie, nie ona mi się nie podoba, jest za młoda” - zaczął opowiadać Matt udając głos przyjaciela. - Ale jak wyjechał w tą przeklętą trasę to non stop o niej gadał. Nawet nie wiesz jakie męczące jak ci tak truje dupę. No i chyba sobie uświadomił, że się zabujał po uszy bo teraz są razem. - zakończył Happy'm End'em Nicholls.

Dziewczyna spojrzała rozbawiona na mnie i poczochrała mi włosy.

-Mój ty romantyku. - śmiała się. - A to ile ona ma lat, że niby za młoda?

-Osiemnaście. - powiedział Matt poruszając brwiami. - Jak tak na nią patrzę, to chyba też przerzucę się na młodsze. Przykro mi Hannah.

Westchnąłem zrezygnowany jednocześnie załamany głupotą kumpla. Po chwili podeszła do nas Chloe, trącając mnie w ramię. Matt natychmiast zamknął się i odwrócił wzrok od dziewczyny.

-Czy ty możesz odbierać telefon?! - warknęła Chloe

-O co ci chodzi? - zapytałem bo nie bardzo rozumiałem.

Spojrzała na mnie z wściekłością i niemal wysyczała przez zaciśnięte zęby:

-Twoja dziewczyna właśnie do mnie zadzwoniła niemal błagając mnie, żebym ci przekazała, żebyś do niej natychmiast przyjechał. Wspomniała też, że dzwoniła do ciebie kilkanaście razy, ale ty nie odbierasz.

Pacnąłem się w czoło. Zostawiłem telefon w samochodowym schowku, a jak jechałem nie słyszałem dzwonka. Świetnie.

-Mówiła po co mam jechać bo wypiłem już drinka i wolałbym nie wsiadać za kierownicę? - zacząłem gadać bo jakoś nie miałem ochoty się stąd ruszać. Wolałem zostać na imprezie.

-Boże jakim ty jesteś idiotą! Nie raz widziałam jak wsiadasz nawalony za kierownicę, a teraz udajesz świętego?! Jedź do niej bo zaraz mnie krew zaleje. Jak ja nienawidzę facetów! - krzyknęła wkurzona.

Niech jej będzie. Pożegnałem się z Hannah i Matt'em i wyszedłem nawet nie spojrzawszy na Chloe. Zaczyna mnie już wkurzać. Po co się tak spina? Znając życie Sharon pewnie nie może odkręcić słoika albo otworzyć okna... Od razu robią wielką aferę. Wsiadłem do auta i wyjąłem telefon. Rzeczywiście dzwoniła dziewiętnaście razy. Odpaliłem samochód i ruszyłem w stronę jej domu. Nie śpieszyłem się zbytnio bo i po co? Wreszcie podjechałem pod jej dom i zapukałem do środka. Zero odpowiedzi. Nacisnąłem klamkę, otwarte. Czy ona może być choć trochę ostrożna?! Siedzi sama z otwartymi drzwiami. Wszedłem do przedpokoju, w którym był straszny syf. Wszystko było porozwalane. Nagle do mnie dotarło co tu najprawdopodobniej się wydarzyło.

-Sharon! - wydarłem się – Gdzie jesteś?

Nikt nic nie odpowiedział. Pobiegłem do kuchni, pusta. Wszystkie szafki i szuflady były pootwierane. Wszedłem do salonu. Wyglądał jakby przeszedł przez niego huragan. Dokumenty na podłodze, potłuczone figurki. Niewątpliwie ktoś się tu włamał. Dostrzegłem Sharon siedzącą na kanapie tyłem do mnie. Obok niej leżała spokojnie Frida wpatrująca się w dziewczynę z przekrzywioną główką. Sharon miała podciągnięte kolana pod brodę tak jak miała w zwyczaju robić. Płakała. Poczułem się jak ostatni skurwiel przypominając sobie jak mi się nie chciało tu przyjechać, nie wspominając już o nieodbieraniu telefonu. Podszedłem do niej szybkim krokiem i otoczyłem ramieniem siadając obok na kanapie. Nawet nie zareagowała. Czułem, jak drży. Bała się i to przeraźliwie. Zacząłem gładzić ją po włosach, przytulając mocno do siebie.

-Już dobrze, nie bój się. Jestem obok. - szeptałem do jej ucha kołysząc delikatnie.

Dziewczyna nic nie mówiła, miała lekko przymknięte oczy. Jestem idiotą. Nie wybaczyłbym sobie jakby coś się jej stało. Jak mogłem nie usłyszeć tego cholernego dzwonka?! Bogu dzięki, że Chloe wymieniła się z nią numerami.

Sharon odsunęła się ode mnie delikatnie. Już się uspokoiła. Otarłem jej mokre od łez policzki i pocałowałem w czoło. Dziewczyna wyjęła z kieszeni telefon i zaczęła pisać smsa. Nie wypytywałem jej o nic. Jak będzie chciała sama zacznie rozmowę. Po chwili wykręciła jakiś numer i zadzwoniła.

-Cześć dziadku. Przepraszam, że tak późno, ale mam prośbę. Mogłabym u was się zatrzymać na tydzień? Nie, nic się nie stało. Opowiem wam jak przyjadę. Dziękuję, kocham cię.

Rozłączyła się i schowała niesforny kosmyk włosów za ucho.

-Przecież możesz przenocować u mnie. - powiedziałem.

-Nie, nie będę ci sprawiać problemu. - mruknęła.

Schowałem twarz w dłoniach. Poczułem się jakbym dostał w twarz. A najgorsze jest to, że słusznie. Zawiodłem ją. Po prostu.

 -Przepraszam . - szepnąłem kierując swoje spojrzenie w jej stronę.

Spojrzała na mnie zdziwiona jednocześnie nie dowierzając.

-Nie masz za co. Przecież jesteś. Dziękuję. - powiedziała cicho.

Ona nadal się bała. Chodź tu byłem, wciąż się bała.

-Kiedy wraca twoja mama? - zapytałem.

-Prawdopodobnie za tydzień. Wysłałam jej smsa, że nic tu nie ruszam. Sama zdecyduje czy iść na policję czy nie. Jutro pojadę do dziadków.

-Na pewno nie chcesz zostać u mnie?

-Na pewno. Dawno się z nimi nie widziałam.

-Okay. W takim razie jutro cię odwiozę, a dzisiaj śpisz u mnie. - powiedziałem zdecydowanie.

Sharon nie protestowała, kiwnęła tylko głową.

-Idź się spakuj. - dodałem.

Spojrzała na mnie ze strachem w oczach. No tak. Złapałem ją za rękę i razem ruszyliśmy na górę. Tam też był wszędzie bałagan. Moja mina, gdy zobaczyłem, że pokój Sharon jest nietknięty była bezcenna. Spojrzałem na jej idealnie zaścielone łóżko i dostrzegłem położoną na nim zwykłą białą różę.

-To twoje? - zapytałem choć doskonale znałem odpowiedź.

Pokręciła przecząco głową przełykając głośno ślinę. Nic z tego nie rozumiałem, tak samo jak moja dziewczyna. Teraz przeraziła się jeszcze bardziej. Jak oparzona wrzucała rzeczy do torby i szybko wyszła z pokoju.

-Błagam wyjdźmy stąd już. - powiedziała a w jej oczach znowu nagromadziły się łzy.

Wzięła jeszcze Fridę na ręce i wyszła z domu zamykając drzwi. 

Sharon usiadła w samochodzie i zaczęła głaskać psa. Odpaliłem auto i już jechaliśmy przez pięknie oświetlone Sheffield. Zerknąłem na dziewczynę. Po jej policzkach ciekły łzy.

-Proszę, nie płacz. - powiedziałem zaciskając zęby.

Czułem się fatalnie. Czemu pokój Sharon był nietknięty i skąd ta róża? To nie było normalne zachowanie włamywacza. Moja podświadomość cały czas podsuwała mi myśl, że to nie był zwykły włamywacz, to był psychicznie chory człowiek. Mam nadzieję, że chciał tylko zastraszyć Sharon, co mu się udało i na tym poprzestanie. Jakbym wiedział kto to, zapierdolił bym sukinsyna. Byłem wściekły.

Dojechaliśmy pod mój dom. Wysiadłem z samochodu i wziąłem torbę Sharon. Dziewczyna trzymała zasypiającą Fridę na rękach i wciąż roniła łzy. Otworzyłem jej drzwi i zaprosiłem do środka. Dziewczyna położyła śpiącego już psa na kanapie, a sama usiadła na dywanie tradycyjnie podciągając kolana pod brodę.

-Pójdę naszykować ci łóżko. - powiedziałem i wyszedłem z salonu.

Zostawię ją teraz samą, niech sobie wszystko przemyśli. Zaścieliłem łóżko w pokoju gościnnym po czym na nim usiadłem. Nie ukrywam, że milej by było, gdyby Sharon jednak zechciała spać ze mną , ale to chyba nie jest odpowiedni moment. A co ja mam niby zrobić? Znów poczułem się jak debil, przecież ona mnie teraz potrzebuje. A ja siedzę i rozmyślam jak jakiś frajer. Poszedłem do salonu i jak gdyby nigdy nic wziąłem Sharon na ręce. Albo mi się wydaje, albo schudła. Uśmiechnęła się do mnie przez łzy i wtuliła w moje ramię. Położyłem ją na łóżku i zapaliłem nocną lampkę.

-Pewnie jesteś śpiąca?

-Bardzo – powiedziała – Widziałeś moją torbę? Przebrałabym się z tej sukienki..

Wróciłem do salonu i wziąłem jej rzeczy. Sharon zaczęła szperać w torbie wywalając z niej wszystko.Cholera, zapomniałam piżamy.

Po chwili już stałem przed nią podając jej moją koszulkę.

-Dzięki. Kochany jesteś. - mruknęła uśmiechając się delikatnie.

-Zapomniałbym! Mam coś dla ciebie. Zaczekaj chwilę.

Skierowałem się na górę do mojej pracowni. Całkowicie zapomniałem o tym obrazie. Zdjąłem ze sztalugi płótno, na którym Sharon siedziała na podłodze i oglądała moje dzieła. Nigdy nie byłem dobry w portretach, ale tutaj wyszła nieziemsko. Zresztą zawsze tak wygląda. Uśmiechnąłem się na myśl, jaką cudowną mam dziewczynę i wróciłem do pokoju gościnnego. Sharon siedziała na łóżku przebrana już w moją koszulkę, w której wyglądała bardzo pociągająco mimo tego, że nie była w najlepszej formie. Oczy miała całe opuchnięte i czerwone. Usiadłem obok niej i podałem jej płótno. Uśmiechnęła się widząc co przedstawia.

-Zapomniałam o tym. - mruknęła.

Przybliżyła się do mnie i złożyła na moich ustach delikatny pocałunek. Natychmiast go pogłębiłem, Sharon wcale nie protestowała. Wplotła dłoń w moje włosy, drugą ciągnąc mnie za koszulę. Opadliśmy na łóżko, tak że byłem na górze. Swoje usta skierowałem na jej szyję obsypując ją pocałunkami. Dłońmi błądziłem po jej wspaniałym ciele. Po chwili znów złączyłem nas w namiętnym pocałunku. Sharon zaczęła rozpinać guziki mojej koszuli. Momentalnie się jej pozbyła jednym zwinnym ruchem. Nie wiem jak to się stało, ale nagle dziewczyna obróciła się tak, że teraz ona była górą. Zaczęła robić mi malinkę tuż przy uchu, na malutkim wytatuowanym pentagramie. Wsunąłem dłonie pod moją koszulkę i gładziłem delikatnie jej plecy. Dziewczyna odsunęła się od mojej szyi i spojrzała w moje oczy po czym wpiła mi się zachłannie w usta. Obróciłem nas i oderwałem się od jej ust, a następnie zacząłem składać pocałunki na jej brzuchu. Sharon jęknęła cicho gładząc mnie po szyi. Ponownie wtopiłem się w jej słodkie usta. Poczułem, że dziewczyna zaczyna odpinać mój pasek od spodni. Chyba właśnie wtedy odezwał się rozsądek. Owszem byłem napalony, ale mimo to odsunąłem się od dziewczyny podpierając się na łokciach.

-Nie dzisiaj Sharon. - powiedziałem patrząc prosto w jej oczy.

-Masz rację, przepraszam. - odpowiedziała cicho odwracając się ode mnie bokiem.

Może teraz nie widzi w tym nic złego, ale po prostu jest rozbita po tym co się stało. Chciała zapomnieć, ale seks chyba nie jest najlepszym pomysłem. Byłem pewien, że szybko by tego pożałowała.

-Ale chyba mnie nie wyrzucisz skarbie? - zamruczałem do jej ucha wskakując pod kołdrę.

Sharon zrobiła to samo wtulając się w mój tors. Błądziłem palcem po jej talii.

-Kocham cię. - szepnęła i pocałowała mnie w policzek.

Uśmiechnąłem się pod nosem. Pierwszy raz mi to powiedziała. 

Nie wiem czy nie przesadziłam w końcówce, ale już trudno. xD Dawno nie pisałam w perspektywie Olivera. :D Chciałam się zapytać czy jeszcze w niej pisać, czy zostawić tylko perspektywę Sharon? To już wy zdecydujcie bo mi jest naprawdę to obojętne, a i jak macie jakieś pomysły, uwagi to piszcie śmiało. ;] Dziękuję wszystkim za miłe słowa pod poprzednim postem.  Świadek Jehowy od Dimage. przyprawił mnie o atak niekontrolowanego śmiechu. <3

                                                                                                     Pozdrawiam, Ironova. ;*