Rozdział 9.

     Byłam w szoku. Stanęłam w bezruchu przyglądając się sylwetce mojego ojca. Mimo że było ciemno bez problemu go rozpoznałam w przeciwieństwie do kobiety, którą obejmował. To nie była moja mama. Rozchyliłam usta ze zdziwienia, albo z niemożności złapania oddechu.

W jednej chwili poczułam rosnącą wściekłość. Bez najmniejszego zastanowienia podeszłam do niego i złapałam mocno za ramię zmuszając tym samym, żeby odwrócił się w moją stronę. Był zszokowany moją obecnością. Kobieta obok nie wiedziała o co chodzi, zarówno jak Oliver stojący przy mnie.

-Destiny... - zaczął tata spokojnie.

Jego ton wskazywał na to, że nawet nie jest zakłopotany. Spojrzałam mu prosto w oczy, które po nim odziedziczyłam.

-Jak mogłeś? - spytałam podnosząc głos.

-Jesteś pijana. - odpowiedział próbując mnie uspokoić.

Parsknęłam śmiechem. Ten fakt był chyba najmniej ważny w całej tej sytuacji.

Zdradził mamę. Cały czas ją zdradzał.

-Nienawidzę cię. Nienawidzę. - powiedziałam cicho.

Kobieta szepnęła coś do niego zakłopotana i zacisnęła palce na jego dłoni. Spojrzałam na nią pogardliwie. Ciemne włosy sięgały jej do ramion. Była bardzo szczupła, ale stosunkowo niska. Sprawiała wrażenie miłej i sympatycznej osoby. Chyba jednak pozory mylą skoro jest zdolna do rozbicia czyjejś rodziny. Poczułam obrzydzenie i niechęć.

-Porozmawiamy w domu. - odparł ojciec wciąż zrównoważony i spokojny.
-W domu? W jakim domu do cholery? - krzyknęłam nie zważając na to, że znajdujemy się w centrum miasta. - Lepiej idź się pieprzyć z tą zdzirą skoro już zapomniałeś, że masz żonę i córkę. Wszystko zniszczyłeś!

Oliver złapał mnie za dłoń i przyciągnął do siebie próbując uspokoić. Ojciec spojrzał na nas i pokręcił tylko głową z dezaprobatą, mimo to zachował swój kamienny wyraz twarzy.

-Nie mam zamiaru wysłuchiwać jak na mnie krzyczysz. - powiedział patrząc na mnie przenikliwie.-Będziemy o tym rozmawiać jak się uspokoisz. - dodał po czym najzwyczajniej w świecie odszedł.

 Przetarłam dłonią swoją twarz i zatrzymałam ją na ustach. Trzęsłam się. Odsunęłam się od Olivera i zaczęłam szybko iść w kompletnie nieznaną mi stronę. Nie wiedziałam dokąd zmierzam, ale było mi to obojętne. Byle dalej od tego wszystkiego. Chciałam uciec.

Sykes dotrzymywał mi kroku. Szedł obok milcząc. Ramię w ramię. Czułam na sobie jego wzrok, ale nie zwracałam na to uwagi. Nawet nie wiem, w którym momencie po moich policzkach zaczęły spływać słone krople. Boże, jak to boli. Wszystko szlag trafił. Wszystko.

To moja wina. To ja powoli odsuwałam się od rodziców. To oni musieli znosić moje humory. W końcu się rozpadli.

-Nie płacz. - usłyszałam – Przecież nic się nie stało.

Nic się nie stało? Czy on jest kompletnie pozbawiony uczuć czy zwyczajnie głupi?

-Pierdol się Sykes. Pierdolcie się wszyscy!

Złapał mnie za nadgarstek. Chciałam się wyrwać, ale trzymał go mocno w uścisku. Bolało.

-Uspokój się, nie warto. Ludzie się krzywdzą nawzajem, taka kolej rzeczy. Jedyne co do ciebie należy to pogodzić się z tym. - powiedział rozluźniając palce wokół mojego nadgarstka. - I nie płacz. - dodał po chwili patrząc na mnie z politowaniem.

Poczułam się jak mała dziewczynka, którą ktoś karci. Spojrzałam na niego załzawionymi oczami – wydawał się taki silny i niewzruszony. Wiedziałam, że to nieprawda, że to tylko pozory. Byłam pewna, że gdzieś tam, w głębi cierpiał. Cierpiał przeraźliwie, ale nie pokazywał tego po sobie. Tylko te oczy takie puste i smutne.

-Do twojego domu idzie się w przeciwną stronę. - odparł wskazując dłonią odpowiedni kierunek.

Zmarszczyłam swoje brwi i westchnęłam cicho.

-Nie idę do domu. - powiedziałam siląc się na obojętny ton. - Wracaj do siebie, ja muszę się jeszcze przejść. - mruknęłam.

Chciałam pobyć sama. Posiedzieć w ciszy i spokoju. Sykes spojrzał na mnie pobłażliwie.

-Nie zostawię cię samej w środku nocy na mieście, chyba zwariowałaś. Matt by mnie zamordował. - odparł zupełnie poważnie, ale uśmiechnął się lekko.

-To masz problem. - wzruszyłam tylko ramionami.

Oliver przewrócił oczami i już otworzył usta, żeby mnie opieprzyć, ale od razu je zamknął.

-Możesz przenocować u mnie. - usłyszałam z jego strony.

-Chyba oszalałeś! - zatrzymałam się gwałtownie. - Jeszcze niedawno się z tobą całowałam a teraz mam iść do ciebie na noc. - parsknęłam, ale wcale nie było mi do śmiechu.

-Byliśmy pijani. - powiedział jakby nic się nie stało. - Nadal mnie wkurwiasz, nie martw się.

Rzuciłam mu rozbawione spojrzenie i po chwili przystałam na jego propozycję. Bo gdzie miałam pójść? Przecież nie ma w tym nic złego...

Przez całą drogę do jego mieszkania musiałam wysłuchiwać zasad panujących w jego czterech ścianach. Wiedziałam, że starał się mnie rozśmieszyć i przyznam, że mu się udało. Co chwilę wybuchałam głośnym i niekontrolowanym śmiechem.

Wreszcie dotarliśmy do jego osiedla. Nie było duże, niewielkie bloki mieszkalne były nowoczesne i zadbane. Widać było, że nie mieszkał tutaj długo, bo osiedle wyglądało na zupełnie nowe. Oliver wpisał odpowiedni ciąg liczb do drzwi i po chwili znaleźliśmy się już w środku. Chciałam nacisnąć guzik windy, kiedy Sykes mnie od niej odciągnął.

-Spalisz trochę kalorii moja droga. - uśmiechnął się wrednie i zaczął szybko wchodzić po schodach.

Wciągnęłam nerwowo powietrze, ale poszłam w jego ślady – już po chwili się ścigaliśmy jak beztroskie dzieci. W końcu stanęliśmy na piątym piętrze przed jego mieszkaniem. Oparłam się o drewniane drzwi zdyszana, gdy Oliver nieudolnie próbował je otworzyć. Zniecierpliwiona wyrwałam mu klucze i odepchnęłam go od klamki, aby po chwili bez najmniejszego problemu otworzyć drzwi. Spojrzałam na niego zwycięsko, ale to zignorował.

Kiedy stanęłam w jego przedpokoju byłam kompletnie wyczerpana. Jego mieszkanie było... chłodne. Szare ściany, biało-czarne nowoczesne meble. Do tego panował tu porządek. Podejrzany porządek. Zdjęłam buty i jego czarną bluzę.

-Dziękuję. - odparłam oddając mu ją.

Uśmiechnął się tylko i popchnął mnie w stronę kuchni. Zapalił oświetlenie i sięgnął po butelkę wody do lodówki.

-Chcesz coś zjeść? - spytał trzymając otwarte drzwi chłodziarki.

Pokręciłam przecząco głową i oparłam się o ciemny blat.

-I bardzo dobrze. - odparł patrząc na mnie krytycznie.

-No wiesz co? Jesteś wredny! - oburzyłam się i rzuciłam w niego jabłkiem znajdującym się na szklanym talerzu.

Zaśmiał się tylko złośliwie i odłożył owoc na miejsce. Rzuciłam spojrzenie na pustą szklankę leżącą na wysepce.

-Jeju Oli, posprzątaj to – powiedziałam wskazując na „brudne: naczynie. - Nie wytrzymam od tego bałaganu, naprawdę.

Spojrzał na mnie z litością i sięgnął po szklankę, aby po chwili już ją myć.

-Czemu się nie śmiejesz? Przecież to było zabawne. - zmarszczyłam swoje brwi. - No nie powiesz mi, że nie było.

-A jak powiem? - odparł poważnie, ale widząc moją minę zaśmiał się pod nosem.

Chyba jeszcze nigdy nie widziałam takiego pedanta. Aż czułam się przytłoczona panującym wszędzie porządkiem. Jakby Oliver wszedł do mojego pokoju, to by się załamał biedny.

Kiedy już skończył myć tą zakichaną szklankę i zgasił światło zaprowadził mnie do sypialni popychając lekko ręką znajdującą się na moich plecach.

-Umiem chodzić, naprawdę. - powiedziałam lekko zirytowana.

-Nie jestem tego taki pewien. - odpowiedział patrząc na mnie z udawanym strachem.

Przewróciłam tylko oczami. Jego sypialnia była tak samo chłodna i wysprzątana jak reszta mieszkania. Mały piesek leżący na dużym łóżku z białą pościelą wywołał szeroki uśmiech na mojej twarzy.

-Jaki on jest słodki. - mruknęłam cicho nie chcąc obudzić zwierzaka.

-Zupełnie jak właściciel. - wtrącił się Oliver uśmiechając się z wyższością.

Skrzywiłam się tylko.

-To ja się prześpię na kanapie, a ty śpij sobie tutaj. - powiedział – Tylko nie zgnieć mi Oskara. - dodał zupełnie poważnie.

-Nie ma mowy. Ja idę na kanapę, tym bardziej, że nie chce mi się spać, a tobie oczy się zamykają. - odparłam natychmiast. - Posiedzę sobie, nie martw się. 

- Tak jakbym się martwił. - mruknął podchodząc do szafy.

Odetchnęłam tylko i pokręciłam głową. On był niemożliwy – pomyślałam. Sięgnął po jakąś ciemną koszulkę i rzucił w moją stronę.

-Och, dziękuję. - uśmiechnęłam się.

Powiedział jeszcze, gdzie jest łazienka i salon po czym zdjął swoją koszulkę najwyraźniej chcąc iść już spać. Szybko opuściłam jego sypialnię nie chcąc oglądać go półnagiego, ale zdążyłam usłyszeć jak rozbawiony mruknął pod nosem „świętoszka”. Powtarza się.

Udałam się do łazienki, gdzie mogłam się w spokoju przebrać i ogarnąć. Zmyłam makijaż i rozpoczęłam zażartą walkę z moją sukienką. Rząd guzików na plecach cholernie mi utrudniał jej zdjęcie. Właściwie to uniemożliwiał. Mama zawsze mi pomaga, gdy ją zakładam albo zdejmuję.

Ale tutaj nie ma mojej mamy. Przeklęłam cicho pod nosem i na powrót udałam się do sypialni Olivera. Zapukałam cicho i delikatnie uchyliłam drzwi. Leżał na łóżku bez koszulki i w dresowych spodniach. Cała jego klatka piersiowa i ręce pokryte były tatuażami. W dłoni trzymał telefon, który odłożył na nocną szafkę, kiedy mnie zobaczył. Spojrzał na mnie pytająco, na co tylko odwróciłam się do niego plecami i wskazałam rząd guzików.

-Mógłbyś mi pomóc? - zapytałam niechętnie.

Jakie to żenujące – przemknęło mi przez myśl. Usłyszałam jak podnosi się z łóżka, parsknął śmiechem i zaczął odpinać powoli guziki na moich plecach. Czułam jego ciepły oddech na moim karku – przymknęłam oczy i przygryzłam wargę. Kiedy już skończył delikatnie, opuszkami palców przejechał po mojej odkrytej skórze. Dreszcze. Poczułam jak po ciele rozchodzi mi się fala dreszczy. Odsunęłam się od niego i mruknęłam niewyraźne „dziękuję” po czym w ekspresowym tempie opuściłam to przeklęte pomieszczenie. Nigdy więcej nie założę tej sukienki. Nigdy.

W spokoju się przebrałam w koszulkę, którą mi pożyczył, zabrałam małą torebkę z telefonem i portfelem po czym udałam się do salonu. Usiadłam na szarej narożnej kanapie i opadłam bezwładnie na poduszki. Co to było?

Podciągnęłam kolana pod brodę, oparłam na nich głowę. Z zamkniętymi oczami zaczęłam się zastanawiać nad całym dzisiejszym dniem. Tyle się wydarzyło. Przyznam, że za cholerę nie przyszło by mi do głowy, że skończę u Olivera w domu dodatkowo jeszcze po części przez niego rozebrana. To chore. Pomijając Sykes'a, który jakoś szczególnie mi nie zawadzał, jest jeszcze sytuacja z ojcem.

W głowie mi się to nie mieści. Owszem zauważyłam, że ostatnio nie układa mu się z mamą, ale nie pomyślałabym, że jest aż tak źle. Rodzina mi się rozpadła. To było takie przytłaczające, że przez chwilę walczyłam o oddech, by po chwili na powrót się rozpłakać. Zaczęłam się delikatnie kołysać zupełnie jakby miało mi to w jakikolwiek sposób pomóc.

Chyba nie pomogło. Było mi tak pięknie smutno. Pomyślałam o moim bracie. On wiedział już wcześniej. Ostatnio kłócił się z ojcem jeszcze bardziej niż wcześniej. Musiał wiedzieć. Nie powiedział ani mi, ani mamie. Byłam wściekła i na ojca i na Matta.

Z tą rosnącą wściekłością i goryczą w sercu zasnęłam.