Prolog.

    Przysiadłam na parkiecie i poprawiłam bladoróżową wstążkę przy pointach. Dłonie mi drżały, byłam zestresowana. Jakiś niesforny kosmyk włosów wydostał się z ciasno upiętego koka. Westchnęłam tylko cicho i podniosłam się z podłogi. Stanęłam obok jakiejś dziewczyny i odetchnęłam głęboko. Zamknęłam oczy, starając się uspokoić, wyciszyć. Nie wiem dokładnie ile tak stałam, gdy w pewnym momencie usłyszałam poważny głos jednej z moich nauczycielek.

- Destiny, teraz twoja kolej. - powiedziała oschle patrząc na mnie karcącym wzrokiem.

Kiwnęłam tylko głową i ruszyłam przed siebie. Czułam się taka malutka w tej przestronnej sali. Jedna ze ścian była cała zabudowana lustrami. Stanęłam naprzeciwko niej. Przejechałam wzrokiem po profesor Cooper i towarzyszącemu jej mężczyźnie. Kobieta patrzyła na mnie srogo. Do moich uszu dopłynął dźwięk muzyki wydobywającej się z fortepianu. Niemal mechanicznie zaczęłam wykonywać kolejne kroki, tak wiele razy to planowałam. Nie miałam prawa tego zepsuć. Wyłączyłam się na chwilę i dałam się ponieść muzyce. Kochałam ten stan, czułam się jakby to jakaś niewidzialna siła prowadziła mnie między nutami. Wszystkie obawy się ze mnie ulotniły. Kochałam balet. Uchyliłam delikatnie powieki, aby móc spojrzeć na moją przełożoną.

W tym momencie już wiedziałam, że coś się stanie. Nie wiem w jaki sposób, ale stopy nagle mi się zaplątały i opadłam na podłogę. Byłam w szoku. Tak dobrze mi szło. Wręcz idealnie. Usłyszałam głośne parsknięcie śmiechem. Spojrzałam w tamtą stronę – Vanessa stała przy ścianie ze swoimi koleżankami i wpatrywała się we mnie z pogardą. Natychmiast podniosłam się z parkietu i niepewnie podeszłam do profesor Cooper.

-Mam kontynuować? - spytałam głosem przepełnionym goryczą.

Obawiałam się tego przesłuchania, bardzo zależało mi na tej roli. Wszystko zaprzepaściłam.

-Nie, już wszystko pokazałaś. - powiedziała. - Zawiodłaś mnie Destiny.

Kiwnęłam głową, po czym ją opuściłam. Nie chciałam, żeby ktokolwiek widział malujący się w moich oczach zarys łez. Odwróciłam się w stronę wyjścia i pewnym krokiem skierowałam się do drzwi. Słyszałam jeszcze jak kolejna dziewczyna zostaje wywołana, po czym opuściłam pomieszczenie. Zaczęłam biec przez korytarz w stronę garderoby. Odszukałam wzrokiem moją torbę i wyciągnęłam z niej ubrania. Szybko zrzuciłam z siebie kostium, trykoty i pointy, po czym założyłam zwykłe rurki oraz koszulkę. Usiadłam na ławeczce i zaczęłam wiązać sznurowadła w trampkach. Byłam wściekła na samą siebie. To moja wina. Sama sobie odebrałam tą szansę. Tak bardzo chciałam dostać rolę Aurory w tej sztuce. Mogłam się bardziej postarać, więcej ćwiczyć.

Zrezygnowana wyszłam ze szkoły. Oparłam się o jedną z kolumn przy wejściu i włączyłam swój telefon. Spojrzałam na rozświetlony ekran – miałam jedno nieodebrane połączenie od mamy. Zignorowałam to i skierowałam się do domu. Co prawda miałam dość długą drogę przed sobą, ale wolałam się dzisiaj przejść. Wyjęłam z torby słuchawki i bez entuzjazmu zaczęłam je rozplątywać. Jednak bezskutecznie. Wściekła wepchałam je na powrót do torby i przyspieszyłam kroku. Nagle na kogoś wpadłam.Poczułam silny ból na przedramieniu. Syknęłam cicho, a oczy momentalnie mi się zaszkliły. 

Długo nic nie dodawałam, ale już jestem. :] Łapcie prolog i oceniajcie. Mi się osobiście nie podoba, jest jakiś nijaki, ale już trudno. ;/